Katharenkruis

Op 17/4/2008 liet ik door Oda Volleberg – van Well mijn geboortemandala
tekenen. Oda tekende in het midden van mijn mandala een paarse ster met 5
beentjes en ze vroeg bij de bespreking van deze mandala wat de Katharen voor
mij betekenden. Op dat moment zeiden ze me helemaal niets. Toen ik thuis
kwam, ging ik direct op Google want Oda had iets getriggerd. Ik deed
opzoekingen op allerlei sites over de Katharen. De haren op mijn armen
kwamen rechtop te staan en het was net ik alsof ik in een film terecht kwam.

Tijdens de eerstvolgende les bij Chantal Hoyberghs, waar ik Keltisch
sjamanisme volgde, vertelde ik ook dat ik schijnbaar een Kathaar geweest was
en Chantal zei daarvan niet te schrikken, want de Katharen hadden voorspeld
dat, na 700 jaar de laurier terug zou bloeien. Ze waren in massa op de
brandstapel gezet in maart 1244. Chantal stelde dan ook voor om een
trancereis naar de Katharen te maken. Tijdens deze trancereis zag ik mezelf als
één van de Perfecti en na deze trancereis kon ik heel het verloop vertellen, van
onze overgave, van de evacuatie van het kasteel en van de zeer omstreden
brandstapel.

Ondertussen bezochten mijn man en ik al tweemaal de Katharenstreek, de
eerste maal, ten Zuiden van Carcasonne en de tweede maal ten Noorden van
Carcasonne, maar een bezoek aan de Montségur, het laatste bolwerk van de
Katharen, hebben we in elke reis ingelast.

Een Katharenkruis of un croix oriental mocht als Kathaar geweest zijnde, dan
toch niet ontbreken in ’t Rode Labyrint.